"Small World. . ."

(-_-)...

 

"Small world..."

Madalas po natin itong marinig di ba?

"Small" daw po kasi halimbawa:

hindi mo akalain na yung bestfriend mo

ay pinsan pala ng maingay nyong kapit-bahay.

Habang yung kapit-bahay nyo namang iyon

ay kapatid pala ng dati nyo ring kapit-bahay

sa dati nyong tinitirhan na nuknukan din ng ingay...

O kaya naman minsan,

nagulat ka na lang kasi napansin mong

yung nakatapon ng ORANGE JUICE

sa damit mo ng mapadpad ka

sa SM LAGUNA kahapon,

at yung nakatapon ng

MAINIT NA KAPE sayo

kanina ay iisa lang,

kawindang di ba??

Nakakatawa man pong isipin pero

nangyayari po talaga ito sa atin sa totoong buhay.

'Di man eksaktong katulad ng mga

senaryong ibinigay ko still,

it happens often times in different ways...

Kaya ngayon, eto naman po ang tanong ko.

 

Sa buhay nyo ba naranasan nyo na pong

mahirapan ng dahil lang sa'ting...

"SMALL WORLD?"

Siguro OO..

kung nakilala nyo na SYA.

SYA na minsang inikutan ng mundo mo...

SYA na nagpasaya sayo...

SYA na minahal mo ng sobra...

SYA na parating laman ng isip mo

kaya wala ka ng magawang matino/produktibo...

. . . . .

SYA na wala ng pake sayo!

SYA na nagpapasakit sa puso mo ngayon!

SYA na gusto mo ng kalimutan!

SYA na PARATI MONG NAKIKITA ...

The reason why you hated the world for being small.

Hay...

'di naman yata talaga maiiwasan yun ehh.

Pero ano nga bang pakiramdam ng nakikita,

nakakasalubong

(at kapag minalasmalas ka pa...

kailangan mo syang makasalamuha)

sa isang lugar ang taong gustong-gusto mo ng kalimutan?

Halimbawa, sa isang Campus?

(yeah right, obviously its my own experience again).

Para sa'kin, these are the best words to describe it:

MASAKIT.MASAKLAP.BRUTAL

Yung tipong nasa kasagsagan ka ng isang

laugh trip with your solid friends at

ang saya-saya nyo talaga sobra ng bigla mo syang

makita pababa ng hagdanan,

nagkatinginan kayo then he just ignored you.

(ouch T.T)

 

Syempre hindi mo ipapahalata na it hit you strikethrough, kasi malulungkot para sayo ang mga friends mo. Tyaka obviously..

You're not supposed to be HURT.

Dyan na ngayon papasok yung tinatawag nating,

Pretentions...

 

Pretentions which are known

for being a good remedy,

pero minsan nagiging dahilan din

kaya tayo naiipunan.

So ang ending, masasaktan pa din tayo at

yung mga tawa natin kahit gaano pa kalulutong,..

 magiging parang Sentence pa rin,

may Period.

Lalo na pag nagsimula na

namang magflashback sayo lahat .

Mahirap, kasi ako hanggang

ngayon nahihirapan pa din.

Pero OK- OK na po ako kahit papaano,

I'm getting along somehow...

Pero bago ko ma-achieve yang ok-ok na yan,

dumaan po muna ako sa mga

kung ano-anong kaututan.

Like...

Making a

"desperate escape".

eh ano ba yung Desperate Escape?

From the word itself...

yun na yun.

Sa sobrang pagka

desperado ko nga po at sa sobrang pagka "SABAW" ng utak ko eh lumipat ako ng school.

Opo.

Lumipat ako ng school...

Nahihirapan kasi akong parati ko syang nakikita eh,

namimiss ko lang sya.

Yung pakiramdam,

parang isang TAO at ang kanyang ELBOW.

Ganito kasi yun, think about this.

The fact that we cannot kiss our elbow is enough to make us realize that some things seem to be

SO CLOSE...

yet they are

BOUND TO BE BEYOND OUR REACH...

Tama di ba?

Totoo yun.

At yung desparate escape na ginawa ko ang resulta.

Alam nyo po kung anong nangyari??

Lalo lang akong nahirapan...

Syempre po kasi pag lumipat ka ng school, panibagong mukha, panibagong lugar, panibagong rules/system,etc.

Sa madaling salita puro ADJUSTMENTS.

Ultimo pagkain sa kantina kailangan kong kasanayan.

(Syempre iba lasa.)

Kaya ayun,

after 2 weeks,

(as in 2 weeks lang...)

Bumalik ako.

Pakiramdam ko nun naging selfish ako.

kasi iniwanan ko na lang basta mga kaibigan ko na parati kong kasama nung mga times na puro ako problema.

(Without even thinking twice.)

Dun ko po na-realize,

na ang PROBLEMA,

HINDI DAPAT TINATAKASAN.

Kasi pag tinakasan lalong 'di masosolusyunan, lalo lang lalala.

Kaya ang maipapayo ko lang sa mga may problema,

(toinksz meron po bang wala?)

Eh 'wag po tayong tumakas,

Tutal 'di din naman po tayo nag-iisa eh.

We have a big daddy UP THERE.

Hinding-hindi nya tayo pababayaan.

Ang kailangan lang po natin ay maging matapang.

Magtiwala din po tayo sa kanya.

Walang bagay ang binuo ng Diyos para lang mawalan ng puwang sa mundo... 

sa madaling salita,

lahat ng bagay may paglalagyan.

Let's just hope that one of these days,

it would all fall into their PROPER PLACES.

30

--jhen♥